ازادی یعنی خود خواهی

ازادی بلندترین مفهو میست در تاریخ بشر که معنی یافته و رساترین صدائیست که می توان شنید . و تمامی مفاهیم در لوای ازادی منزلت می یابند .اما اگر کمی دقت نمائیم میبینیم که ما علاوه بر اینکه این ازادی را در صورت کلی برای تمامی دنیا می خواهیم در انتها این ازادی را برای خود می طلبیم سخن من از ازادی در تمامیه زمینه هاست.

وحید عزیز من هم به هنر به عنوان اولین وسیله رسیدن به ازادی مینگرم برای تمامی دنیا ولی باور کن ابتدا این ازادی را برای خودم برای تو برای تمامی مردمم و میهنم می خوام

چون:

صدای رود بزرگ همیشه تو گوش ماست

اون صدا لا لائیه خواب خوب بچه هاست

کوچه اما هر چی هست کوچه خاطره هاست

اگه تشنست اگه خشک

مال ماست کوچه ماست

و هنر را برای ازادی خاطره هایم میخواهم.شاید بگی این چه ربطی به جارموش داره بهت میگم:

هیچ مملکتی پیشرفت نخواهد کرد الا فرهنگ پاپ اون مملکت رشد کنه الان در کشورهای اروپایی

مثل سوئد سویس مردم از یک مینیمم فرهنگی برخوردارن که از مینیمم کشورهائی مثل ما خیلی بالاتر استو اگر من بخواهم که پیشرفت کنم باید جامعه را حرکت دهم کار سخت و به ظاهر ایدهالیسمیست اما وظیفه هنر مند همینه زجر کشیدن برای ادای دین به جامعه و بالا بردن سطح فرهنگ جامعه .

دوست عزیز من مثل تو هستم و در مورد هنر همانطور می اندیشم ولی تا زمانی که ما و یا چیزی نتواند فرهنگ جامعه ما را تکان دهد ایا میتواند برای تمامی دنیا مفید باشد؟

من از این لحاظ جارموش را نقد می کنم که او چون نقطه ای در مقابل فرهنگ امریکائیست لذا خود را محدود کرده و دیگر برای هنر کاری نمیکند کاری که بسیار قدرتمند ترش را مایکل مور میکند و از این جریان هم که بگذریم مثلا در فیلمی چون عجیب تر از بهشت لودگی نگاه جارموش به امریکای موعود دقیقا در خدمت میهنش قرار دارد او از معایب میهنش می گوید و  اینجوری به موضوع نگاه کن که من و تو هم دقیقا یک چنین فیلمی در مورد ایران می ساختیم ان وقت این نگاه صرفا نقطه مقابل ارزش های باطل فرهنگ ایرانی  بود که وسعت جهانی نداشت. از لحاظ فرم به همین بسنده مینمایم که در کارهای جارموش بیان در خدمت فرم است نه فرم در خدمت بیان.

                                                                                    

اما در مورد اثار کیارستمی :

در اثار کیا رستمی هنر کاملا جهانیست چون داستانهای او دارای این قابلیت هتند که در هر جای دیگری از زمین اتفاق بیافتند و حد و مرز نمیشناسند نمونه بارز شاهکار طعم گیلاس که میتوانست در امریکا باشد یا فرانسه یا هر جای دیگر .من از کیا رستمی به صرف حس ناسیونالیستی حمایت نمی کنم بلکه از دیدگاهش حمایت میکنم که هم ساده است هم قابل فهم و هم سطح نمی شنا سد .                                                                                                                                                                                                                                    

در مجموع ای دوست عزیز واقعا تو و امثال تو مرا به تحمل این کوره راهی که در مقابل است امیدوار   مینمائید و از اینکه هنوز راهی برای نفس کشدن حتی اینقدر باریک است زنده ایم در اخر سخنی از استاد شاملو ذکر میکنم:

من با تو مخالفم ولی من جانم را می دهم تا تو حرفت را بزنی

در اخر بخاطر اینکه کمی مباحث خشک نشود این هم یک لینک در مورد تاریخ فعالیتهای ایران در هالیوود

http://www.rozanehmagazine.com/MarchApril03/adkadivar.html