هنر و ضد هنر(روشنفکران و بت ...... قسمت چهارم)

درد هنر امروز ایران در نبود هنر مند نیست در فراوانی ضد هنر مند است این انسانها دقیقا کسانی هستند که از دیچه هنر وارد محیط هنری میشوند و هنر را از بیرون مسموم میکنند.

افرادی که از هنر فقط زر زدن و تیپش رو فهمیدند .این گونه افراد زمانیکه به هنر وارد میشوند چون اصالت و بنیان فکری ندارند و هنر برای انها درد نبوده به راحتی الودگی میاورند برای مثال :

خانه هنرمندان ایران خانه کاریکاتور و...... منبع و پایگاه اصلی انهاست و درد هم همینست که از داخل ریشه را می پوسانند.

طرف ۲ ساعت برای شما از بالا و پائین و بیخ و بن و ..........حرافی میکند از محیط که خارج شده همان ادم قبلی میشود .و بدبختی ما اینست که نوعی از مد (نشانه ی گرفتاری)را وارد این فضای فرهنگی میکنند. خواهش میکنم به مد کتابخوانی این چند ساله توجه نمائید:

سال۷۸ ۷۹ سهراب سپهری اخوان و شاملو....

۸۰ ۸۱ پائلو کوئیلو :بد بختی اینجاست که کتابی مثل کیمیاگر میشود نما روشنفکری

۸۲ ۸۳ نیچه                                                                        

۸۴: سارتر در این سال کتابهائی از سارتر ترجمه میشوند که تا به حال به گوش هیچ بشری نخورده .زمانیکه به شخصه سارتر میخواندم به سختی فراوان در چاپهای قبل از انقلاب ۴ ۵ عنوان کتابش را گیر می اوردم ولی الان کتابفروشی ترمینال جنوب ۱۰ ۱۲ عنوان فقط از سارتر کتاب دارد.                                                                                                                                                               

۸۵ ۸۶:براتیگان سلینجر بودیار لیوتار: وای وای به این میشه گفت مد؟ ناتور دشت؟ساختار شناسی لیوتار؟

داستان بسی غم انگیز است طرف معنی سکولار را نمی داند نیچه میخواند اون یکی در کل زندگیش نام ماکسیم گورکی بگوشش نخورده سلینجر میخواند دیگری فرق رئالیسم وهایپر ریالیسم و رومینتیسم را نمیداند از پسامدرنیسم و براتیگان صحبت می کند.

مطلب اندوه ناکتر اینه که این کتابها دقیقا مثل لباس ۱ ۲ سالی رو بورسند بعد قشر ضعیفتر جامعه که همان جوادها هستند این کتاب ها را به ارث می برند  بعد چند وقت اثری از این کتاب ها نمیبینی و به جایش بامداد خمار برای ۱۲۳ بار در تیراژ۲۰۰۰۰ تائی تجدید چاپ میشود.

امروزه همه دم از موسیقی tool میزنند و به موسیقی ترنس میگویندpostmodern .

خواستگاه هنر از کوچه و بازار که منشا زندگیست تبدیل شده به کافه ها همه جیمز دین را بهزیگر میدانند ولی هنوز سکانسی از او ندیده اند.

در این اجتماع که هنر و در نتیجه فرهنگش به قهقرا میرود چگونه انتظار انقلاب را داشته باشیم اقای احمدی نژاد من تو را عاشقانه دوست دارم چونکه حتی تو هم برای این مملکت افسون شده زیادی هستی.

عزیزان در وبلاگ وقت برای حرافی نیست وگرنه باید سالها اشک بریزم و از این درد جانکاه بگویم.

البته بیکار نشسته ام ولی اجازه بدین اول درد را بگویم بعد بدنبال مرهم باشیم.

حامد

بدرود